Wenecja jest znana ze sztuki i architektury; posiada bogate i różnorodne style architektoniczne, z których najbardziej znanym jest styl gotycki.
Gotyk wenecki jest szczególną formą włoskiej architektury typowej dla Wenecji. Został on stworzony przez lokalne wymogi budowlane i zawiera pewne wpływami architektury bizantyjskiej i islamskiej, odzwierciedlającej sieć handlową Wenecji.
Ten styl architektoniczny był szczególnie potrzebny Wenecji, ponieważ budynki i domy musiały być budowane nad kanałami. A styl architektury gotyku weneckiego pozwalał na stawianie konstrukcji na ściśle rozmieszczonych drewnianych palach, aby stworzyć solidną podstawę w wodzie. Głównymi przykładami tego stylu są Pałac Dożów i Ca’ d’Oro.
Historia stylu
Początek stylu prawdopodobnie sięga nie dalej niż XIII wieku. Zdominował on wiek XIV i z powodu konserwatyzmu miasta weneckie budynki gotyckie, zwłaszcza mniejsze pałace, były nadal budowane aż do drugiej połowy XV wieku, a architektura weneckiego renesansu zachowywała reminiscencje swojego gotyckiego poprzednika.
Wenecki gust był konserwatywny, a architektura renesansowa stała się naprawdę popularna dopiero w budynkach z około 1470 roku. Bardziej niż w pozostałych częściach Włoch, zachowała ona wiele z typowej formy gotyckich palazzi, które ewoluowały, aby dostosować się do weneckich warunków. Z kolei przejście do architektury barokowej było również dość łagodne. Daje to zatłoczonym budynkom na Wielkim Kanale harmonię, nawet tam, gdzie budynki z bardzo różnych okresów stoją obok siebie.
Wpływy architektoniczne
Wpływ architektury islamskiej jest odzwierciedlony w niektórych cechach stylu weneckiego, w szczególności w użyciu koloru i wzoru na ścianach zewnętrznych, a czasami kamiennych krat na oknach i czysto dekoracyjnych krenelaży na liniach dachowych. W tym okresie gospodarka wenecka była silnie związana z handlem zarówno ze światem islamu, jak i z Cesarstwem Bizantyjskim, a style architektoniczne tych dwóch państw były splątane, zwłaszcza we wczesnym okresie islamu.
Przykładowo, dekorowanie ścian dużymi fornirami z fantazyjnie barwionego marmuru lub innych kamieni było weneckim gustem, a znalazło się również w architekturze bizantyjskiej i islamskiej. Obie wywodziły je z cesarskiej architektury rzymskiej.
